Dzieci zniknęły bez śladu. Matka „zapomniała”, gdzie je zostawiła
Dwuletni Jacob i trzyletnia Sarah zaginęli we wrześniu 2014 roku. Ich matka, Catherine, nie pamiętała, gdzie je zostawiła. Sama – uciekła. Po kilku dniach została znaleziona błąkająca się po ulicach. Oskarżono ją o morderstwo, ale czy kobieta stanęła przed sądem? Okazało się, że walka o sprawiedliwość będzie w tym przypadku niezwykle długa, dramatyczna i nawet nie wiadomo, czy kiedykolwiek się skończy.
- Nie paliła się czerwona lampka?
- Nie ma Sarah, nie ma Jacoba
- Dni grozy
- Proces niemożliwy
- Czasu coraz mniej
- Nowe dowody
- Ponad dekadę
- System w kryzysie
- Prawda w zawieszeniu
Nie paliła się czerwona lampka?
Catherine Ashley Hoggle przyszła na świat w 1987 roku. Wraz z rodzeństwem dorastała w okolicach Waszyngtonu. Już w latach młodości pojawiały się pierwsze oznaki problemów ze zdrowiem psychicznym. Były to objawy typowe dla schizofrenii paranoidalnej: paranoja, dziwaczny sposób komunikowania się z otoczeniem, urojenia, kłopoty w szkole i narastające problemy w życiu społecznym.
W wieku dwudziestu kilku lat Catherine poznała Troya Turnera. Para nie była małżeństwem, ale ich związek zaowocował narodzinami trojga dzieci. Najstarsza córka pozostawała pod opieką Troya, natomiast Sarah i Jacob mieszkali z matką. Relacja między Catherine a Troyem była burzliwa. Można ją określić jako „toksyczną”. Wciąż się kłócili, rozstawali, a potem wracali do siebie. A w tle objawy zaburzeń psychicznych Catherine systematycznie się nasilały.
Troy opisywał Catherine jako osobę, która potrafiła być kochającą matką, ale jednocześnie jej zachowanie bywało nieprzewidywalne. Zmagała się z chorobą, która wpływała na jej postrzeganie rzeczywistości. Jej partner zastanawiał się więc – i nie bez powodu – czy mogła być odpowiedzialną matką? Dostrzegał sygnały ostrzegawcze, ale czy potraktował je z należytą powagą?
Nie ma Sarah, nie ma Jacoba
Weekend Święta Pracy 2014 roku miał przebiegać normalnie, Catherine ani Troy nie planowali nic szczególnego. Sarah miała wtedy trzy lata, Jacob – dwa.
7 września dziadek Catherine zawiózł ją i dzieci do domu babci w Gaithersburgu. Po południu Catherine pożyczyła od dziadka samochód i zabrała syna „po pizzę”. Wróciła trzy godziny później i oznajmiła, że zostawiła Jacoba u znajomego.
8 września, z samego rana, Catherine zadzwoniła do Troya i poinformowała, że zabiera Sarah do żłobka. Spotkali się o 11.00, gdy Troy zawoził Catherine na umówioną wizytę lekarską. Odebrał ją o 14.00 i wyraził chęć zabrania Sarah ze żłobka. Sęk w tym, że Catherine nie potrafiła mu powiedzieć, gdzie dokładnie zostawiła córkę ani gdzie był syn. Jej odpowiedzi wydawały się mętne, niespójne. Rodzice zaczęli kursować po mieście – sprawdzali różne placówki, ale nikt nie widział dzieci Hoggle.
Według zeznań Troya, podczas tego desperackiego poszukiwania zatrzymali się w restauracji fast food. Catherine poszła do środka rzekomo po jedzenie, ale zamiast wrócić do samochodu, wydostała się tylnym wyjściem i zniknęła. Troy został sam – bez dzieci, bez Catherine, bez jakichkolwiek odpowiedzi na pytanie, gdzie byli Sarah i Jacob.
Dni grozy
Przez kilka dni nikt nie wiedział, dokąd udała się Catherine i gdzie przebywały dzieci. Troy zgłosił zaginięcie na policję, rozpoczęły się poszukiwania. Całe hrabstwo Montgomery zostało zmobilizowane – policja, strażacy, wolontariusze przeszukiwali lasy, parki, opuszczone budynki.
11 września Catherine została znaleziona błąkająca się po ulicach Germantown, około 15 kilometrów od miejsca, gdzie widziano ją po raz ostatni z dziećmi. Była zdezorientowana, mówiła chaotycznie. Gdy policjanci zapytali ją o Sarah i Jacoba, odpowiedziała tylko, że są „bezpieczni”. Nie chciała lub nie potrafiła powiedzieć nic więcej.
Początkowo Catherine została aresztowana za zaniedbanie dzieci i utrudnianie śledztwa – stosunkowo drobne zarzuty. Ale gdy dzieci nie udawało się odnaleźć, sprawę zaczęto traktować znacznie poważniej. Czy Catherine coś ukrywała? Czy to możliwe, że skrzywdziła własną córkę i własnego syna? A może choroba psychiczna sprawiła, że sama nie pamiętała, co się stało?
Proces niemożliwy
W 2017 roku, po trzech latach bezskutecznych poszukiwań, Catherine została oskarżona o morderstwo Sarah i Jacoba. Prokuratura argumentowała, że kobieta zabiła swoje dzieci, a następnie pozbyła się ich ciał. Jednak dla wymiaru sprawiedliwości sprawa nie była tak prosta, jak można by się spodziewać.
Catherine została zbadana przez psychiatrów, którzy potwierdzili, że cierpiała na schizofrenię paranoidalną – na przestrzeni lat objawy znacznie się nasiliły – i nie mogła stanąć przed sądem. Według ekspertów, jej stan psychiczny uniemożliwiał zrozumienie zarzutów i współpracę z obroną. W amerykańskim systemie prawnym nikt nie może być sądzony, jeśli nie rozumie, o co jest oskarżany.
Catherine została umieszczona w szpitalu psychiatrycznym Clifton T. Perkins Hospital Center w Jessup, gdzie miała przejść terapię. Celem leczenia był przywrócenie zdolności do uczestniczenia w procesie. Ale stan jej zdrowia nie poprawiał się wystarczająco. Rok po roku sąd stwierdzał, że nadal nie była wystarczająco świadoma.
David Felsen, jej obrońca, argumentował, że Catherine była „w poważnym kryzysie zdrowia psychicznego” i prawdopodobnie nigdy nie będzie w stanie wiarygodnie opowiedzieć, co się stało z dziećmi. Dla niego Catherine była raczej tragiczną ofiarą choroby niż przestępcą.
Została uznana za „najgorszą matkę Ameryki” – oto jej historia.
Czasu coraz mniej
Prawo w stanie Maryland przewiduje, że oskarżony może być przetrzymywany „w celu przywrócenia kompetencji” maksymalnie przez pięć lat. Po tym czasie, jeśli nadal nie może stanąć przed sądem, zarzuty muszą zostać umorzone. Dla prokuratury było to jak tykająca bomba zegarowa.
Prokurator John McCarthy przez lata argumentował, że Catherine symulowała chorobę, próbując uniknąć procesu. Wskazywał na jej zachowania, które nie były spójne z obrazem pacjentki całkowicie niekompetentnej.
W grudniu 2022 roku, dokładnie pięć lat po postawieniu zarzutów morderstwa, sędzia James Bonifant był zmuszony je umorzyć. Catherine pozostała jednak w szpitalu psychiatrycznym – nadal była uważana za niebezpieczną dla siebie i innych.
Dla Troya Turnera było to druzgocące. Po ośmiu latach walki o sprawiedliwość dla dzieci, kobieta podejrzewana o ich zabójstwo uniknęła procesu. „Catherine zabiła moje dzieci” – mówił Troy w wywiadach, nie ukrywając rozgoryczenia i rozczarowania systemem prawnym.
Nowe dowody
Przez kolejne lata Catherine pozostawała w szpitalu psychiatrycznym, a sprawa wydawała się zamknięta. Ale w lipcu 2025 roku coś się zmieniło – Catherine została zwolniona z Perkins Hospital i przeniesiona do mniej restrykcyjnej placówki w Kent County. Dla prokuratury był to sygnał, że jej stan psychiczny poprawił się na tyle, by mogła stanąć przed sądem.
1 sierpnia 2025 roku Catherine została ponownie aresztowana. Ława przysięgłych wydała nowy akt oskarżenia – znów dwa zarzuty morderstwa pierwszego stopnia. Tym razem prokuratura dysponowała dodatkowymi dowodami, które wcześniej nie zostały ujawnione.
Na przełomowym przesłuchaniu 6 sierpnia prokurator McCarthy ujawnił szokujące szczegóły. Powiedział sądowi, że Catherine przyznała się znajomemu, że „udusiła swoje dzieci”. Co więcej, w jej rzeczach znaleziono rysunek przedstawiający dzieci wrzucane do kosza na śmieci. Obrazek miał być częścią terapii – Catherine miała narysować to, „co mogłaby zrobić, aby zmniejszyć stres w swoim życiu”.
Czy to dowód winy, czy kolejny przejaw choroby psychicznej?
Ponad dekadę
Dramat Troya Turnera trwał od ponad dekady. Mężczyzna, który stracił dwoje najmłodszych dzieci, przez jedenaście lat balansował między rozpaczą nadzieją na sprawiedliwość czy może nawet na cud. Wielokrotnie pojawiały się fałszywe sygnały – zgłoszenia o dzieciach podobnych do Sarah i Jacoba, niepotwierdzone informacje o możliwych miejscach ukrycia ciał.
Narodowe Centrum do spraw Zaginionych i Wykorzystywanych Dzieci stworzyło progresywne portrety pokazujące, jak Sarah i Jacob mogliby wyglądać dziś – jako nastolatkowie. To jednocześnie symbol nadziei i przypomnienie o tym, jak wiele czasu upłynęło.
Troy nigdy się nie poddał. Organizował kampanie informacyjne, apelował do mediów, współpracował z organizacjami zajmującymi się zaginionymi dziećmi. „Nigdy nie przestaniemy podejmować prób sprowadzenia Sarah i Jacoba do domu, bez względu na to, gdzie są i w jakim stanie” – mówił w wywiadach.
Jednocześnie musiał mierzyć się z systemem prawnym, który z Catherine obchodził się nadzwyczaj łagodnie. „Przez dziesięć lat skupiano się na niej i na tym, czy była kompetentna na tyle, by stanąć przed sądem” – skarżył się. Kontynuował: „Chcę, żeby skupiono się z powrotem na znalezieniu moich dzieci”.
System w kryzysie
Sprawa Catherine Hoggle obnażyła istotne problemy amerykańskiego systemu prawnego w konfrontacji z przestępstwami popełnianymi przez osoby z chorobami psychicznymi. Jak znaleźć równowagę między prawami oskarżonego do rzetelnego procesu a prawami ofiar i ich rodzin do sprawiedliwości? To pytanie padało w publicznej debacie.
Niektórzy uznają, że pięcioletni limit na przywrócenie kompetencji to stanowczo za mało w przypadkach ciężkich chorób psychicznych. Inni ripostują, że dłuższe przetrzymywanie bez procesu byłoby naruszeniem podstawowych praw człowieka.
David Felsen, obrońca Catherine, pozostaje przy swoim stanowisku: „W czasie zaginięcia dzieci pani Hoggle (…) była schizofreniczką, była paranoiczką, miała urojenia. W rezultacie nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek otrzymali wiarygodną wersję tego, co stało się z dziećmi, a to jest tragedią dla wszystkich”.
Troy Turner ostro odpowiada na takie stwierdzenia: „Pan Felsen nie jest lekarzem. (…) Dostaje pieniądze za stwarzanie uzasadnionych wątpliwości dotyczących działań Catherine”.
Prawda w zawieszeniu
Obecnie Catherine Hoggle przebywa w areszcie w Montgomery County, czekając na kolejne przesłuchanie. Sędzia odmówił jej zwolnienia za kaucją, uznając ją za niebezpieczną dla społeczności. Istnieje też w pełni uzasadniona obawa, że kobieta mogłaby uciec.
W grudniu ma zapaść decyzja dotycząca stanu psychicznego Catherine. Czy tym razem eksperci uznają, że będzie mogła stanąć przed sądem? Czy nowe dowody okażą się wystarczające do uzyskania wyroku skazującego? A może po raz kolejny choroba psychiczna okaże się prawną tarczą, chroniącą Catherine przed karą za zarzucane jej czyny?
Czy system potrafi odpowiednio zaopiekować się osobami z zaburzeniami psychicznymi i chorobami takimi jak schizofrenia? Statystyki pokazują, że znakomita większość chorych nie popełnia zbrodni, ale czy system nie polega za bardzo na tych statystykach? Te pytania powracają niepokojąco często, przy okazji wielu zbrodni, także w przypadku dzieci Hoggle.
Czy Sarah i Jacob żyją? Nawet najwięksi optymiści nie wierzą w cud tej miary. Dzieci Catherine i Troya pozostają jedynie na progresywnych portretach i w pamięci ojca, który nie przestaje ich szukać.
Czy poznamy kiedyś prawdę na temat wydarzeń z wrześniowego weekendu 2014 roku?
Jedenaście lat po zaginięciu Sarah i Jacoba Hoggle, pytania pozostają bez odpowiedzi. Ale Troy Turner nie traci nadziei.
Ostatnia wycieczka Hartów skończyła się morderstwem i samobójstwem – poznaj historię.
Źródła
- https://wtop.com/montgomery-county/2025/09/hearing-to-focus-on-catherine-hoggles-competency-to-stand-trial-in-2014-disappearance-of-her-two-children/
- https://www.cbsnews.com/news/catherine-hoggle-reindicted-murder-missing-children-maryland/
- https://www.washingtonpost.com/dc-md-va/2025/08/11/catherine-hoggle-missing-children-case-explained/