Znała prawdę o JFK i zginęła? Tajemnicza śmierć Dorothy Kilgallen wciąż szokuje!
Rankiem, 8 listopada 1965, roku fryzjer Marc Sinclair znalazł ją martwą. Siedziała wyprostowana w łóżku, w pełni ubrana, z książką na kolanach. Nie wyglądało to na naturalną śmierć. Raczej na inscenizację. Dorothy Kilgallen miała 52 lata. Była jedną z najbardziej wpływowych dziennikarek w Ameryce. Czy musiała zginąć, bo zadawała niewłaściwe pytania, za dużo pytań, niewłaściwym ludziom? A może to jednak był przypadek?
- Jedyna w swoim rodzaju
- Strzały na Elm Street
- Punkt zwrotny
- Na wyłączność
- Romans
- Ostatni wieczór
- Inscenizacja?
- Sprawy nie było
- Czyżby pan Pataky?
- Hipoteza numer 2
- FBI vs Dorothy Kilgallen
- Mickey Finn?
- Wygodne śmierci
- Ostatnie słowa
Jedyna w swoim rodzaju
Dorothy Mae Kilgallen przyszła na świat 3 lipca 1913 roku w Chicago. Dziennikarstwo miała we krwi – jej ojciec James był szanowanym reporterem. W wieku 17 lat została najmłodszą dziennikarką w historii „New York Evening Journal”. Była przebojowa, inteligentna, bezwzględna. Skazana na sukces.
W 1936 roku, jako jedyna kobieta, wzięła udział w wyścigu dookoła świata przeciwko dwóm kolegom z branży. Zajęła drugie miejsce, okrążając glob w 24 dni. Sława przyszła natychmiast.
Przede wszystkim jednak zyskiwała uznanie jako reporterka. Jej kolumna „The Voice of Broadway” była czytana przez 20 milionów Amerykanów.
Z czasem Dorothy stała się specjalistką od spraw kryminalnych. Relacjonowała najgłośniejsze procesy w Ameryce. Jej dociekliwość doprowadziła do wznowienia procesu lekarza Sama Shepparda – sprawy, która później stała się inspiracją dla serialu „Ścigany” i filmu z Harrisonem Fordem.
Od 1950 roku była stałą panelistką popularnego teleturnieju „What's My Line?”. Już nie tylko jako bezkompromisowa dziennikarka, ale i jako osobowość telewizyjna zachwycała inteligencją i przenikliwością. W programie doskonale sobie radziła z odkrywaniem tajemnic i rozwiązywaniem zagadek. Nic dziwnego – z natury dociekliwa, wiedziała jakie pytania zadawać, by poznać prawdę.
I może właśnie to ją zgubiło.
Strzały na Elm Street
22 listopada 1963 roku. O 11:40 samolot z prezydentem Johnem Fitzgeraldem Kennedym i jego żoną Jackie wylądował w Dallas. Prezydent, Pierwsza Dama i gubernator Teksasu John Connally wsiedli do odkrytej limuzyny Lincoln Continental i rozpoczęli przejazd ulicami miasta, eskortowani przez policję i Secret Service. Kolumna prezydencka wjechała na Dealey Plaza i skręciła w Elm Street. Limuzyna poruszała się wolno, a Kennedy pozdrawiał tłumy zebranych. Nagle rozległy się strzały. Pierwszy strzał został początkowo zignorowany przez otoczenie, lecz ranił JFK w szyję. Drugi strzał trafia prezydenta w tył głowy, ranny zostaje również gubernator Connally.Chwilę później Jacqueline Kennedy, przerażona, próbowała wyjść na tył pojazdu. Ochrona natychmiast przyspieszyła i samochód skierował się do pobliskiego szpitala Parkland Memorial Hospital.
Godzina 13:00 . Mimo natychmiastowej pomocy medycznej, lekarze stwierdzili zgon prezydenta Kennedy’ego. Amerykanie byli w szoku. Potem przyszła rozpacz.
Kennedy był najmłodszym politykiem wybranym na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Inspirował naród swoimi przemówieniami („Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie...”), był postrzegany jako idealista otwarty na przemiany społeczne, promujący podstawowe amerykańskie idee: wolność, równość, braterstwo. W Dallas „zabito młodość, nadzieję i dotyk magii” – jak pisał James Reston. I te słowa rzeczywiście oddawały nastrój Amerykanów po 22 listopada 1963 roku.
Więcej o zamachu na JFK przeczytasz tutaj.
Punkt zwrotny
Po śmierci Kennedy’ego Dorothy Kilgallen była zdruzgotana. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej spotkała się z prezydentem w Białym Domu. Prezydent zaprosił ją do Gabinetu Owalnego i był „niezwykle miły”.
Tydzień po zamachu napisała: „Amerykanie właśnie stracili ukochanego prezydenta. To mroczny rozdział w naszej historii, ale mamy prawo przeczytać każde jego słowo”.
Jako doświadczona reporterka kryminalna natychmiast rozpoczęła własne dochodzenie. Nie wierzyła w oficjalną wersję wydarzeń. Gdy Komisja Warrena (specjalna komisja powołana przez prezydenta Lyndona Johnsona 29 listopada 1963 roku, mająca za zadanie wyjaśnienie okoliczności zamachu na JFK) uznała, że sprawcą był Lee Harvey Oswald, 24-letni były żołnierz piechoty morskiej, strzelający z okna szóstej kondygnacji budynku Texas School Book Depository, Kilgallen uznała ten wniosek za „śmieszny”.
Zdobyła kopię oryginalnego dziennika policyjnego z Dallas, w którym minutę po minucie opisano działania departamentu w dniu zamachu. Miała informatora w Komisji Warrena. Przez 18 miesięcy zbierała materiały, przeprowadzała wywiady, tropiła poszlaki.
Jej głównym celem był Jack Ruby – mężczyzna, który zabił Oswalda.
Na wyłączność
Dorothy Kilgallen dokonała czegoś, co nie udało się żadnemu innemu dziennikarzowi – uzyskała prywatny dostęp do Jacka Ruby'ego podczas jego procesu w Dallas. Spotkała się z nim dwukrotnie. Pierwsza rozmowa odbyła się przy świadkach i Dorothy opublikowała artykuł na jej podstawie.
Drugie spotkanie było inne. Trwało około ośmiu minut i nie było żadnych świadków – nawet strażnicy czekali na zewnątrz. Nikt nie wie, co Ruby powiedział Dorothy podczas tej rozmowy. Kilgallen nigdy nie opublikowała treści wywiadu.
Planowała wykorzystać zdobyte informacje w książce „Murder One”, nad którą pracowała. Mówiła przyjaciołom, że „rozwikła sprawę stulecia” i że ujawni prawdę o zamachu na Kennedy'ego.
Tej książki nigdy nie napisała.
Romans
Małżeństwo Dorothy z aktorem i producentem Richardem Kollmarem nie było szczególnie udane. Oboje pozwalali sobie na skoki w bok. Mieli razem syna Richarda i córkę Jill. Wychowywali też Kerry’ego, który był owocem romansu Dorothy z Johnnie Rayem.
W czerwcu 1964 roku, podczas wyjazdu służbowego na plan „Dźwięków muzyki” w Salzburgu, Dorothy poznała Adama Ronalda „Rona” Pataky'ego. Był młodszy od niej o 23 lata. Pracował jako krytyk filmowy i teatralny dla „Columbus Citizen-Journal” w Ohio.
Pataky miał wśród hollywoodzkich gwiazd reputację niepoprawnego kobieciarza. Dla Dorothy stał się kimś więcej niż przyjacielem.
Dzwonili do siebie pięć razy w tygodniu, często o trzeciej w nocy. Dorothy telefonowała do niego nawet z wakacji w Europie. Marc Sinclair, fryzjer i najlepszy przyjaciel Dorothy, był podejrzliwy wobec Pataky'ego od samego początku. Ostrzegał ją, że ten mężczyzna może mieć ukryte motywy. Może był szpiegiem?
Pewnego wieczoru, tuż przed nagraniem „What's My Line?”, przez głośnik w studiu rozległ się dziwny komunikat: „Klucze do pokoju Rona Pataky'ego czekają w recepcji hotelu Regency”. Dorothy była wstrząśnięta. Kto wiedział o ich relacji? Czy ktoś chciał ją w ten sposób zastraszyć?
Ostatni wieczór
Na początku listopada 1965 roku Dorothy była bliska ukończenia swojego śledztwa w sprawie Kennedy'ego. Mówiła przyjaciołom, że „jest o krok od przełomu”. Jednemu ze znajomych z nowojorskiego show-biznesu powiedziała tuż przed śmiercią: „Za pięć dni rozwikłam tę sprawę do końca”.
7 listopada Dorothy wzięła udział w nagraniu „What's My Line?”. Była w dobrym nastroju. Po programie poszła na kolację do restauracji P.J. Clarke's ze swoim producentem i przyjaciółmi.
Około 23:30 wróciła do domu przy 45 East 68th Street na Manhattanie. Jej mąż Richard i syn Kerry już spali. Nikt nie wie, co działo się dalej.
Inscenizacja?
Rano 8 listopada Marc Sinclair przyszedł do domu Dorothy. To, co zobaczył, od razu wzbudziło jego podejrzenia.
Dorothy siedziała wyprostowana w głównej sypialni – pomieszczeniu, którego nie używała od lat, odkąd przyłapała tam męża na zdradzie. Nie zdjęła sztucznych rzęs, a zawsze zdejmowała je przed snem. Na jej kolanach leżała książka „The Honey Badger” Roberta Ruarka. Marc wiedział, że Dorothy skończyła lekturę kilka tygodni wcześniej. Poza tym jej wzrok był słaby i mogła czytać tylko w okularach – których nie było w sypialni.
Miała na sobie bolero nałożone na koszulę nocną. „To było coś, czego nigdy nie założyłaby do spania” – mówił później Sinclair.
Policja stwierdziła, że Dorothy zmarła z powodu przedawkowania alkoholu i barbituranów. Ale szczegóły dopiero po latach ujrzały światło dzienne.
W organizmie Dorothy znajdowały się trzy różne substancje: alkohol, pentobarbital i wodzian chloralu. To nie była typowa kombinacja dla kogoś, kto chciał popełnić samobójstwo lub przypadkowo przedawkował. To była kombinacja dla kogoś, kto miał zostać zamordowany.
Sprawy nie było
Po śmierci Dorothy notatki dotyczące śledztwa w sprawie Kennedy'ego zniknęły bez śladu. Nigdy ich nie odnaleziono. Jej przyjaciółka Florence Smith, która miała kopię materiałów Dorothy, zmarła dwa dni później. Kopii tej również nigdy nie znaleziono.
Ekspert Mark Shaw, który przez lata badał sprawę Dorothy, powiedział: „Ktokolwiek zdecydował się uciszyć Dorothy, jak sądzę, zabrał ten plik i go spalił”.
Bennett Cerf, wydawca z Random House i kolega Dorothy z „What's My Line?”, wypłacił jej zaliczkę na książkę o zamachu na Kennedy'ego. Wieczorem przed jej śmiercią przeczytał wstęp do tej książki. Następnego dnia Dorothy nie żyła, a rękopis zniknął.
Czyżby pan Pataky?
Ron Pataky od początku był głównym podejrzanym w nieoficjalnych teoriach dotyczących śmierci Kilgallen. Lee Israel, biografka Dorothy, w 2005 roku wprost powiedziała: „Ron Pataky miał coś wspólnego z jej śmiercią”.
Pataky zawsze zaprzeczał, by był w Nowym Jorku w noc śmierci Dorothy. Twierdził, że o wszystkim dowiedział się z radia, będąc w Columbus. Ale jego zeznania były pełne sprzeczności.
Mówił, że nigdy nie był w domu Dorothy, a jednocześnie przyznawał, że wiedział o jej problemach z tabletkami i alkoholem. Gdy zapytano go, skąd to wie, powiedział, że widział pigułki w jej apteczce. Jeśli nigdy nie był w jej domu, skąd znał zawartość jej apteczki?
Według Lee Israel, Pataky „ukończył Stanford w 1954 roku, a następnie zapisał się do szkoły treningowej dla zabójców w Panamie". Czy to przypadek, że Dorothy zaczęła spotykać się z człowiekiem o takiej przeszłości akurat wtedy, gdy prowadziła śledztwo w sprawie Kennedy'ego?
Hipoteza numer 2
Biografowie i historycy uważają, że Dorothy została zamordowana, bo była zbyt blisko prawdy o zamachu na Kennedy'ego. Według Marka Shaw, Dorothy udało się ustalić, że za zamachem stał szef mafii z Nowego Orleanu, Carlos Marcello. Teoria jest złożona: ojciec Kennedy'ego, Joseph P. Kennedy, poprosił mafię o pomoc w wyborach 1960 roku. Mafia miała wpłynąć na związki zawodowe w Zachodniej Wirginii i Illinois – stanach kluczowych dla zwycięstwa nad Richardem Nixonem. W zamian mafia oczekiwała, że rząd zostawi ją w spokoju.
Ale Kennedy po objęciu urzędu zaczął walkę z przestępczością zorganizowaną. Mafia poczuła się oszukana. Carlos Marcello miał dostać zadanie zabicia prezydenta. Shaw twierdzi, że ma dowody na obecność Oswalda w biurze Marcello na miesiąc przed zamachem. Dorothy mogła być bliska ujawnienia tych powiązań. Dlatego musiała zginąć. Tak przynajmniej twierdzi Shaw.
FBI vs Dorothy Kilgallen
Edgar Hoover, szef FBI, również miał powody, by chcieć uciszyć Dorothy. To ona publicznie krytykowała działania FBI i ujawniała zaniedbania w śledztwie.30 września 1964 roku Dorothy opublikowała artykuł, w którym ironicznie skomentowała pracę służb. Wywołało to furię w FBI. Dziennikarka mówiła przyjaciołom, że ktoś ją śledzi i przekazuje informacje osobom, które chcą jej zaszkodzić.
Mark Lane, prawnik i badacz zamachu na Kennedy'ego, powiedział: „Założyłbym się tysiąc do jednego, że CIA osaczyło ją, gdy tylko zaczęła pracować nad tą historią”.
Mickey Finn?
Najnowsze badania sugerują, że Dorothy została otruła podczas swojego ostatniego wieczoru. Mark Shaw twierdzi, że „jej drink został nasączony trzema śmiertelnymi lekami przez mężczyznę, z którym miała romans” – Rona Pataky'ego.
Wspomniana już kombinacja trzech substancji to koktajl autorstwa profesjonalnego zabójcy. Szkolonego w Panamie? Kto wie.
Wodzian chloralu, znany jako „pigułka gwałtu Mickey Finn”, bywał używany do odurzania ofiar. W połączeniu z alkoholem i barbituranami mógł zabić szybko i dyskretnie.
Wygodne śmierci
Dorothy nie była jedyną osobą zainteresowaną zamachem na Kennedy'ego, która zmarła w podejrzanych okolicznościach. Lista „wygodnych śmierci” obejmuje dziesiątki nazwisk.
Zacznijmy od Billa Huntera – dziennikarza, który jako jeden z pierwszych przesłuchiwał Ruby'ego. Zastrzelony „przypadkowo” przez policjanta w 1964 roku. Jim Koethe to kolejny reporter, który przesłuchiwał Ruby'ego. Znaleziony martwy w swoim mieszkaniu w 1964 roku. Tom Howard – prawnik Ruby'ego. Zmarł na zawał serca w 1965 roku.
Jim Marrs opublikował listę 103 osób, które jego zdaniem zmarły nagle, w niejasnych okolicznościach, zabierając z sobą do grobów tajemnice o zamachu na JFK.
Ostatnie słowa
Ostatni artykuł na temat zamachu na Kennedy'ego, opublikowany 3 września 1965 roku, Dorothy kończyła słowami: „Ta historia nie umrze, dopóki żyje prawdziwy reporter – a żyje ich wielu”.
Dwa miesiące później Dorothy nie żyła. Pozostało jednak wielu ludzi, którym ani jej śmierć, ani zamach na prezydenta Kennedy’ego, nie dają spokoju.
W 2017 roku prokurator okręgowy Manhattanu Cyrus Vance Jr. ponownie otworzył sprawę tajemniczej śmierci Dorothy Kilgallen. Ale według Marka Shaw, „wiarygodne źródło bliskie biuru prokuratora” uprzejmie donosi, że personel Vance'a znalazł zagubione notatki Dorothy i „pochował je”.
W 2019 roku Shaw złożył petycję do Sądu Najwyższego Westchester w Nowym Jorku, prosząc o ekshumację ciała Dorothy w celu ponownej autopsji i przeprowadzenia badań DNA.
Dziś, prawie 60 lat po śmierci Dorothy Kilgallen, jej sprawa pozostaje nierozwiązana. Oficjalna wersja mówi o przypadkowym przedawkowaniu. Ale dowody wskazują na coś zupełnie innego.
Dorothy była nieugiętą dziennikarką, która szukała prawdy o największej zbrodni XX wieku. Może znalazła odpowiedzi, których niektórzy nie chcieli ujawnić. Może po prostu wiedziała za dużo.
Jej pokój przy East 68th Street pozostał nietknięty przez lata po jej śmierci – jak pomnik dziennikarki, która zapłaciła najwyższą cenę za dążenie do prawdy. Historia Dorothy Kilgallen to nie tylko opowieść o tajemniczej śmierci. To przestroga o tym, jak niebezpieczne może być zadawanie niewygodnych pytań w niewłaściwym czasie. Czy kiedykolwiek poznamy prawdę? Bądź co bądź „historia nie umrze, dopóki żyje prawdziwy reporter”.
Poznaj historię irlandzkiej dziennikarki, która zapłaciła najwyższą cenę.
Źródła
- https://arapahoenews.com/12462/uncategorized/dorothy-kilgallen-reporter-cloaked-in-controversy/
- https://www.britannica.com/topic/mass-media
- https://spartacus-educational.com/JFKkilgallen.htm