Anatolij Slivko - pedagog, pedofil, psychopata

Wojna, która ukształtowała Tolę

Rodzina

Anatolij Jemelianowicz Slivko urodził się 28 grudnia 1938 roku w Izberbaszu, w Dagestańskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Kraj w tym czasie dochodził do siebie po katastrofalnej w skutkach klęsce głodu.

Ojciec Anatolija, Jemelian, pracował jako robotnik w przedsiębiorstwie naftowym. Chciał zapewnić najbliższym jak najlepszy byt. I faktycznie, finansowo rodzina stała bardzo dobrze, jednak stosunki między mężem a żoną pozostawiały wiele do życzenia. Para często się kłóciła, przeważnie o nieistotne drobnostki.

Tola

Anatolij był wcześniakiem, w trakcie porodu o mało nie udusił się pępowiną. Cierpiał na wodogłowie, które później miało wpływ na rozwój układu moczowo - płciowego. Slivko moczył się w nocy, mało jadł, kiepsko spał. Już jako dorosły mężczyzna skarżył się na impotencję. 

Z powodu tych wszystkich problemów chłopiec izolował się od rówieśników. Był cichy, zamknięty w sobie, trawiły go liczne kompleksy. Mimo trudności ukończył szkołę średnią, później jednak nie zdał egzaminów wstępnych na Moskiewski Uniwersytet Państwowy.

Buty

W 1942 roku czteroletni Anatolij był świadkiem traumatycznego wydarzenia. Zobaczył, jak niemiecki żołnierz usiłuje zastrzelić bezpańskiego psa. W obronie zwierzęcia stanął chłopiec ubrany w mundur pioniera (radzieckiego odpowiednika harcerza).

Niemiec, niewiele myśląc, strzelił do chłopca. Zabił go na miejscu. Krew ofiary zabrudziła mu buty. Niemiec z niesmakiem wytarł je w ubranie chłopca. Na Anatoliju scena ta zrobiła ogromne wrażenie. Zapamiętał ją na całe życie.

Triada

Po wojnie rodzina Slivko przeprowadziła się do innego miasta. Aby jakoś połączyć koniec z końcem uprawiała niewielką działkę. Sadziła na niej warzywa i owoce, hodowała króliki. Tola zajmował się zabijaniem i patroszeniem zwierząt. Zajęcie to sprawiało mu dużą radość.

Później nastolatek zaczął przejawiać skłonność do piromanii. To wraz z nocnym moczeniem się i okrucieństwem wobec zwierząt stanowi tzw. Triadę McDonalna. Osoba, która wykazuje ten zespół zachowań w okresie dzieciństwa, ma duże szanse na rozwinięcie psychopatii w dorosłości.

Wypadek

W wieku 21 lat Slivko wstąpił do wojska, gdzie zyskał nominację do partii komunistycznej. W 1961 roku był świadkiem tragicznego wypadku. Pijany żołnierz wjechał motocyklem w grupkę przechodniów. Wśród nich był trzynastoletni pionier, ubrany w białą koszulę, czerwony krawat

i lśniące, czarne buty. Chłopiec nie przeżył potrącenia.

Obserwujący całą scenę Slivko poczuł podniecenie erotyczne na widok leżącego w kałuży krwi chłopca, jego czarnych, wypolerowanych butów i zapachu benzyny. Z czasem mężczyzna zaczął marzyć o tym, by doświadczać tego rodzaju widoku częściej.

Zasłużony pedagog

Przodownik pracy

W 1963 roku Anatolij zatrudnił się w zakładach azotowych w Niewinnomyssk. Dzięki oddaniu i pracowitości szybko zyskał tytuł przodownika pracy, co w tamtych czasach było sporą nobilitacją i pomogło mu w budowaniu społecznego statusu.

Prawdziwym marzeniem mężczyzny była jednak praca z dziećmi. Nie miał żadnego kierunkowego wykształcenia, więc nie mógł więc oficjalnie zostać nauczycielem. Postanowił podejść do problemu z nieco innej strony.

Zaczął pisywać do gazet artykuły na temat dalekowschodniej przyrody, wygłaszał w miejscowych szkołach pogadanki o lokalnej florze, faunie i sztuce przetrwania w lesie. Miał pasję i talent do opowiadania historii, nic więc dziwnego, że szybko zyskiwał sympatię słuchaczy.

Romantyk

W 1966 roku Slivko założył klub turystyczny Romantyk. Jego członkowie - nastoletni chłopcy - spotykali się w niewielkiej salce użyczonej przez jedną z lokalnych szkół. Członkowie klubu chodzili ze Slivko na wycieczki, w trakcie których poznawali lokalną przyrodę i uczyli się różnych przydatnych umiejętności.

Stopniowo Slivko zyskiwał coraz większy prestiż i zaufanie wśród podopiecznych. Niektórych zaczął namawiać do kręcenia amatorskich filmów propagandowych, przedstawiających bohaterską walkę komunistów z faszystami. Nastolatkowie chętnie godzili się na wzięcie udziału w tak niezwykłym projekcie.

Filmy

Slivko pełnił w produkcjach rolę reżysera. Dzielił podopiecznych na dwie drużyny: pionierów i faszystów. Chciał uwiecznić na filmach niezłomną postawę młodych komunistów, który - poddawani okrutnym torturom - zachowują milczenie i nie dają się złamać bezlitosnym oprawcom.

Mężczyzna przykładał dużą wagę do detali. Zależało mu, by chłopcy odgrywający rolę pionierów byli ubrani w wyprasowane, białe koszule, czerwone krawaty i idealnie wypolerowane buty. W trakcie filmowania dawał im instrukcje w jaki sposób powinni się zachowywać. Jeśli interesują cię zagadki kryminalne, sprawdź także ten artykuł o sprawie Jasmine Richardson.

Mąż i ojciec

W 1967 roku Anatolij ożenił się z koleżanką z zakładów azotowych. Było to małżeństwo raczej z rozsądku, niż z miłości. 30- letni już wtedy mężczyzna chciał w ten sposób ukrócić utyskiwania matki, która narzekała, że jej syn zostanie starym kawalerem.

Slivko od samego początku miał problemy z intymnym pożyciem z żoną. Z tego powodu zgłosił się nawet do lekarza. Ten poradził pacjentowi, by spędzał dużo czasu na świeżym powietrzu i dobrze się odżywiał, a wszystko się w końcu ułoży.

Mimo problemów natury seksualnej “zasłużony pedagog” został dwa razy ojcem. Gdy na świat przyszedł jego starszy syn, Slivko na dobre wyprowadził się z małżeńskiej sypialni. Jak później zeznał w śledztwie, od dziecka wiedział, że jest homoseksualistą.

Anatolij był dobrym ojcem, niewątpliwie bardzo kochał synów. Poświęcał im jednak niewiele czasu. Wolał siedzieć w klubie turystycznym z obcymi chłopakami i kręcić filmy. Rodzice nastolatków z chęcią powierzali mu swoje latorośle myśląc, że Slivko wychowa ich na porządnych ludzi.

Eksperymenty

“Będąc zdrowym na ciele i umyśle…”

Z czasem makabryczne fantazje Slivko przybrały na sile. Z członków klubu turystycznego wybierał sobie kilku ulubieńców, przeważnie chłopców o trudnym charakterze, z problemami w w szkole, skonfliktowanych z rodzicami, i robił z nich swoich powierników.

Z czasem wyznawał im, że potajemnie zbiera materiały do książki traktującej o granicach wytrzymałości ludzkiego ciała. Pytał nastolatków, czy nie chcieliby wziąć udziału w specjalnych eksperymentach, których wyniki znajdą się w publikacji.

Wielu nastolatków z radością przystało na taki układ. Czuli, że w ten sposób staną się częścią ważnego przedsięwzięcia, które - dodatkowo - było absolutnie tajne. Podpisywali ze Slivko specjalną umowę, która zaczynała się od zwrotu “Będąc zdrowym na ciele i umyśle dobrowolnie zgadzam się do wzięcia udziału w eksperymencie medycznym (...)”.

Slivko uprzedzał, że w trakcie “badań” nastolatkowie stracą przytomność, a gdy się obudzą, nie będą pamiętać tego, co działo się wcześniej. Całe wydarzenie będzie dokumentowane za pomocą kamery filmowej i aparatu. Nikt nie zgłosił sprzeciwu.

Scenariusz

Scenariusz każdego “eksperymentu” wyglądał podobnie. Nastolatka, ubranego w białą koszulę i lśniące, czarne buty, poddawano torturze, w wyniku której tracił świadomość. Był, na przykład, podwieszany na drzewie w gumowej pętli, podduszany torbą foliową, którą Slivko zakładał mu na głowę, itp.

“Pedagog” nie chciał zabijać swoich podopiecznych. Pragnął jedynie, by stracili przytomność. Dzięki temu mógł z nimi robić, co tylko przyszło mu do głowy. Mężczyzna zaspokajał się seksualnie nad omdlałymi ofiarami, a następnie wykonywał resuscytację krążeniowo - oddechową. W większości przypadków niczego nieświadomy chłopiec wracał do życia.

Swoje przestępcze działania Slivko nagrywał na taśmę filmową i fotografował. Kolekcjonował również buty i ubrania nastolatków, biorących udział w eksperymencie.

Błąd

Nie wszystko poszło zgodnie z planem już w 1964 roku. Jeden z podopiecznych Slivko, piętnastoletni bezdomny chłopiec, udusił się w trakcie eksperymentu. Przerażony mężczyzna rozczłonkował ciało nastolatka i spalił je razem z dokumentacją filmowo - fotograficzną.

To jednak nie powstrzymało go od kolejnych eksperymentów. Szacuje się, że w trakcie całej swojej działalności Slivko wykorzystał 43 chłopców w różnym wieku. Większość z nich wyszła z makabrycznych doświadczeń bez większego szwanku, ale nie wszyscy.

Aleksander i Andrei

9 lat później w Niewinnomyssku odnaleziono ciało piętnastoletniego Aleksandra. Milicja nie wykryła sprawcy zabójstwa. 11 maja 1975 roku zaginął jedenastoletni Andrei. Chłopiec powiedział matce, że idzie na ryby, ale sąsiadce przyznał się, że tak naprawdę umówił się z Anatolijem Slivko. Pedagog miał mu robić jakieś zdjęcia.

Funkcjonariusze zapukali do drzwi Slivko, żeby go przesłuchać. Mężczyzna bez problemu zgodził się na współpracę. W tamtym czasie nikt o nic go nie podejrzewał. Śledczy nie zauważyli nawet, że wszyscy zaginieni w ostatnim czasie chłopcy należeli do klubu turystycznego Czergid, prowadzonego przez Slivko.

Siergiej i Slava

Kolejne tajemnicze zaginięcia nastolatków miały miejsce w 1980 i 1982 roku. Wszyscy należeli do Czergidu, ale milicjanci nie zwrócili na ten fakt uwagi. Nie przykładali się zanadto do poszukiwań. Żywili przekonanie, że nastolatkowie sami wrócą do domów, jak tylko się wyszumią.

Dopiero w 1985 roku zastępca prokuratora generalnego - Tamara Languyeva - zauważyła, że wszystkie ofiary znały Anatolija Slivko. Kobieta postanowiła przyjrzeć się mu bliżej. W tym czasie 47- letni Slivko był już dobrze ustosunkowanym członkiem lokalnej społeczności, z licznymi znajomościami wśród dygnitarzy partyjnych. To właśnie im zawdzięczał zaszczytny tytuł pedagoga młodzieży.

Filmy, zdjęcia i buty

Prokurator Languyeva przesłuchała wielu członków klubu Czergid, którzy opowiedzieli jej o “tajnych eksperymentach” Anatolija Slivko. 28 grudnia 1985 roku funkcjonariusze pojawili się w siedzibie klubu turystycznego. Na drzwiach jednego z pomieszczeń wisiała kartka z napisem “Nie wchodzić”.

Znajdująca się za drzwiami kanciapa okazała się prawdziwą jaskinią zła. Anatolij przechowywał w niej zdjęcia, filmy, elementy ubioru i kilkadziesiąt par butów nastolatków, którzy brali udział w jego “eksperymentach”.

W pomieszczeniu znaleziono również różnego rodzaju akcesoria, których Slivko używał w trakcie nagrań: liny, torby foliowe, siekiery, piły, maski przeciwgazowe, noże. Ciężar tych dowodów był przytłaczający. “Zasłużony pedagog” został aresztowany.

Makabra

Anatolij Slivko współpracował z wymiarem sprawiedliwości. Przyznał się do siedmiu morderstw nastoletnich chłopców. Na początku 1986 roku wskazał po kolei miejsca pochówku ofiar. Dla opinii publicznej informacja o tym, że szanowany i uznany nauczyciel przez lata wykorzystywał i zabijał dzieci, była prawdziwym szokiem.

Proces mordercy cieszył się żywym zainteresowaniem. Oskarżony prosił, by nie odtwarzać w jego trakcie nagrań z “eksperymentów”, do których nakłaniał nastolatków. Nazwał je “hańbą dla ludzkości”. Przekonywał, że uwiecznionej na nich makabry nie da się zapomnieć do końca życia.

I faktycznie, “dzieła” Slivko przyprawiały widzów o mdłości, ataki histerii, a nawet zawały serca. Co chwila ktoś wybiegał z sali. Pod budynkiem sądu dyżurowało bez przerwy kilka karetek, gotowych udzielić pomocy przerażonym ludziom.

W wyniku tych wydarzeń wśród lokalnej nomenklatury posypały się głowy. Naczelnik milicji został zesłany do kolonii karnej o zaostrzonym rygorze. Sekretarka organizacji partyjnej, odpowiedzialna za przyznanie Slivko tytułu zasłużonego pedagoga, odebrała sobie życie.