Maksymilian Kolbe – dzieciństwo, życie zakonne, działalność, patron, śmierć

Św. Maksymilian Kolbe - wczesne lata życia, najważniejsze informacje i fakty

Przyszły misjonarz i założyciel Niepokalanowa przyszedł na świat dnia 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli niedaleko Łodzi. Tego samego dnia chłopiec przyjął chrzest (a wraz z nim imię Rajmund) w parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Rodzicami Rajmunda byli Juliusz Kolbe i Maria z domu Dąbrowska.

Dzieciństwo Rajmund spędził najpierw w Łodzi, a następnie w Pabianicach, dokąd przeprowadzili się jego rodzice w poszukiwaniu chleba. W 1902 roku młody chłopiec przyjął pierwszą komunię świętą, a pięć lat później (1907) sakrament bierzmowania.

Przyszły święty Kościoła katolickiego był bystrym chłopcem. Tak jak każde dziecko był skory do zabaw. Najprawdopodobniej w 1906 roku objawiła mu się Matka Boża. Wydarzenie to zawarzyło na dalszym jego życiu.

Św. Maksymilian Kolbe jako ksiądz

W 1907 roku Rajmund Kolbe wstąpił do franciszkańskiego seminarium duchownego we Lwowie. Wraz z nim naukę w tym samym seminarium podjął jego brat Józef. W 1910 roku Rajmund rozpoczął nowicjat w zakonie franciszkanów konwentualnych, przyjmując imię Maksymilian. Cztery lata później złożył śluby wieczyste i przyjął wówczas imię Maria.

W latach 1915-1919 ojciec Maksymilian Kolbe uzyskał dwa doktoraty. Najpierw z filozofii, a następnie z teologii. Ten pierwszy zdobył na uniwersytecie Gregorianum, drugi zaś na Wydziale Teologicznym Ojców Franciszkanów „Seraphicum”.

W czasie studiów doktoranckich Maksymilian Maria uzyskał święcenia kapłańskie (1918). Mszę świętą prymicyjną odprawił w kościele św. Andrzeja w Rzymie. Jak podają przekazy, miało wtedy miejsce nawrócenie pewnego Żyda.

Pod koniec lipca 1919 roku ojciec Maksymilian przyjechał do Polski. Przez pierwsze miesiące pobytu w ojczyźnie zajmował się wykładaniem historii Kościoła w Krakowie. A może zainteresuje cię także ten artykuł o Świętym Wojciechu?

Krótka historia działalności Maksymiliana w Niepokalanowie

Biografia Maksymiliana jest przesycona różnymi formami jego działalności. Niewątpliwie największy rozgłos w Polsce okresu międzywojennego zyskał dzięki wydawaniu czasopisma „Rycerz Niepokalanej”. Najpierw był to miesięcznik, a następnie tygodnik. Do wybuchu II wojny światowej czasopismo to osiągnęło nawet każdorazowo nakład miliona egzemplarzy.

W 1927 roku Maksymilian Kolbe założył w małej miejscowości pod Warszawą klasztor Niepokalanów, który z czasem stał się największym na świecie katolickim klasztorem, w którym mieszkało 800 ludzi.

Z Niepokalanowa ojciec Maksymilian koordynował działalność wydawniczą. Oprócz „Rycerza Niepokalanej” wydawał także inne periodyki. W 1935 roku powołał do życia „Mały Dziennik”, w którym obok tematów religijnych, poruszał zagadnienia kulturalne, społeczne i polityczne. Ksiądz zasłużył się także jako wydawca czasopism dla dzieci: „Rycerzyk Niepokalanej”, „Mały Rycerzyk Niepokalanej” i „Biuletyn Misyjny”.

Z inicjatywy Kolbego w Niepokalanowie uruchomiono też elektrownię i radiostację. Już w 1937 roku zaczęło nadawać „Radio Niepokalanów”, którego słuchało wielu Polaków.

Działalność misyjna – podstawowe informacje

Maksymilian Kolbe jest powszechnie kojarzony także z powodu podjęcia misji na Dalekim Wschodzie, w Kraju Kwitnącej Wiśni. Do Japonii przyjechał wraz z kilkoma współbraćmi w pierwszej połowie 1930 roku. I od razu zabrał się do ciężkiej pracy. Na obrzeżach Nagasaki zbudował klasztor „Ogród Niepokalanej”. Wybór miejsca (stok góry) okazał się zbawienny dla dalszych losów zgromadzenia, które przeżyło atak bombowy Amerykanów w 1945 roku.

W Japonii Kolbe wydawał też japońskiego „Rycerza Niepokalanej”. Założył również Małe Seminarium, nowicjat i studium filozoficzno-teologiczne. Działalność misyjna polskiego zakonnika zaprocentowała wieloma nawróceniami, powołaniami zakonnymi i chrztami.

Męczeńska śmierć i kanonizacja

W 1939 roku Maksymilian Kolbe wraz z kilkudziesięcioma mieszkańcami Niepokalanowa trafił do obozu w Łambanowicach, dokąd wywieźli go hitlerowcy. W dwa lata później założyciel niepokalanowskiej wspólnoty znalazł się w obozie koncentracyjnym w Auschwitz. W obozie po cichu odprawiał msze święte, udzielał sakramentów i głosił płomienne kazania, które podtrzymywały współwięźniów na duchu.

W lipcu 1941 roku z Auschwitz uciekł jeden z więźniów. Niemcy w ramach odwetu wybrali kilku ludzi na śmierć głodową. Był wśród nich Franciszek Gajowniczek, który wpadł w rozpacz, obawiając się o dalszy los swoich dzieci i żony. Maksymilian Kolbe ulitował się nad skazańcem i wystąpił z szeregu, prosząc kierownika obozu o to, by mógł umrzeć zamiast niego.

Prośba Maksymiliana została przyjęta. Po apelu zaprowadzono go do bloku, gdzie obnażonego zamknięto w piwnicy. Towarzyszyło mu 10 innych więźniów. Zakonnik przygotowywał ich na odejście z tego świata. Sam rozstał się z nim dokładnie o godzinie 12:50 14 sierpnia 1941 roku po tym, jak jeden z niemieckich funkcjonariuszy wstrzyknął mu truciznę.