Odszedł na wcześniejszą emeryturę, żeby pomagać ludziom

Mały chłopiec, który zmienił wszystko

Ośrodek Szkolenia Nurków i Płetwonurków Wojska Polskiego w Gdyni, jesień 2016 r. Komandor podporucznik Bartosz Rutkowski zaczyna służbę codziennie punkt 7:30, jednak na miejscu jest przeważnie wcześniej. Lubi mieć czas na spokojny rozruch. Kwadrans po siódmej siada z herbatą przed komputerem i przegląda wiadomości. Chce być na bieżąco z tym, co się dzieje na świecie. Z zasady nie czyta informacji o makabrycznych zbrodniach bojowników Państwa Islamskiego. A Internet od nich kipi. 7 października, dokładnie o 7:14 na pierwszej stronie „Wirtualnej Polski” pojawia się nagłówek: Islamiści w Syrii odcięli 12-latkowi opuszki palców, a potem go ukrzyżowali. Bartek po raz pierwszy łamie postanowienie i klika w tekst.

- Nie wiem dlaczego akurat wtedy postanowiłem przeczytać ten artykuł. Ale stało się. Gdy skończyłem, coś we mnie pękło. Utożsamiłem tego dzieciaka z Antkiem, moim młodszym synem, byli przecież w tym samym wieku. I zadałem sobie pytanie, czy gdyby Antka spotkało coś takiego, to czy chciałbym, żeby ktoś coś z tym zrobił. Odpowiedź brzmiała. Następne pytanie, które sobie postawiłem, brzmiało czy ja jestem w stanie zrobić coś, by kolejna taka historia się nie wydarzyła. Doszedłem do wniosku, że jakbym się bardzo postarał, to mógłbym. Mógłbym zapobiec przynajmniej jednej takiej tragedii- wspomina.

Od myśli do działania mija kilka minut. Rutkowski najpierw ustala numer do organizacji Christian Aid i potwierdza, że „Wirtualna Polska” napisała prawdę. Z drukarki wyciąga kartkę A 4 i w punktach zapisuje najważniejsze sprawy, które będzie musiał w najbliższym czasie załatwić. Zaszczepić się na cholerę, wściekliznę i dur brzuszny. Kupić wygodne buty, porządny plecak, bieliznę. Znaleźć kontakty do odpowiednich ludzi. Przejść na emeryturę. Podjął decyzję- wyjedzie na Bliski Wschód i osobiście sprawdzi, jakiej pomocy potrzebują chrześcijanie atakowani przez ISIS.

Wieczorem prosi żonę o chwilę rozmowy. Siadają przy stole w salonie, urządzonym na poddaszu domu jednorodzinnego rodziców Bartka.

- Co byś powiedziała, gdybym przeszedł na emeryturę? Mam już pełnię praw.

- W porządku. – odpowiada spokojnie Mariola.- Tylko czy ty masz jakiś pomysł co będziesz robił na tej emeryturze?- dodaje po chwili.

- Chciałbym wyjechać na Bliski Wschód i pomagać ludziom.

Synowie pary dowiadują się parę dni później. Nic nie mówią. Nie protestują. Ojciec się cieszy, że dobrze ich wychował. Młodzi rozumieją najwyraźniej, że w życiu trzeba robić to, co słuszne. Sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o mało znanych postaciach.

Z Gdyni do Erbilu

- Następnego dnia zaprosiłem na kawę pracownika naszej kancelarii Organizacyjno- Ewidencyjnej i mówię mu >>Andrzej, jest taka sprawa. Proszę cię, żebyś mi na jutro przygotował komplet dokumentów na odejście ze służby wojskowej. Andrzeja zatkało i dopiero po chwili wydusił >> Żartujesz?<<. A ja na to  >>Nie, chciałbym się rozstać z armią w trybie przyspieszonym, najlepiej z dniem 31 stycznia<<. Potem spotkałem się z komendantem Ośrodka Szkolenia i przedstawiłem mu swoją sprawę. To mój serdeczny przyjaciel, znamy się od 20 lat. Robiliśmy razem różne dziwne rzeczy, ale tym razem zaniemówił. Chyba pomyślał, że zwariowałem. Powiedział, żebym się z tym przespał i nie działał pod wpływem emocji. Przytaknąłem przez grzeczność, ale wiedziałem, że zdania nie zmienię.

6 lutego objuczony dwoma plecakami mężczyzna wsiada w Gdańsku do autokaru. W Warszawie ma przesiadkę do Lwowa. Siedząc w poczekalni nad plastikowym kubkiem z herbatą, pisze list do Marioli. Słowa pożegnania i kilka technicznych dyspozycji na wypadek, gdyby coś poszło niezgodnie z planem. Nie, żeby specjalnie się tego obawiał, ale chce być pragmatyczny. Tanimi liniami przylatuje do Stambułu, a stamtąd do Erbilu - stolicy Kurdystanu.

Nad ranem następnego dnia rusza w kierunku Dohuk.

- Gdy wysiadłem z taksówki byłem koszmarnie zmęczony, głodny i zmarznięty. Zrobiłem dwa kroki na w bok od jezdni, usiadłem na swoich dwóch plecakach na krawężniku. Chciałem się zastanowić co robić dalej. Dookoła panował straszny harmider. Wszędzie pełno ludzi, trąbiły samochody, było głośno. Wtedy pomyślałem sobie >>Co ja tu, kurwa, robię?<< To był bardzo ciężki moment.

Z krawężnika podjęli Rutkowskiego jacyś obcy ludzie. Zaprowadzili go do piekarni, poczęstowali gorącą herbatą. Ktoś przekazał mężczyźnie numer do pracownika jednej z lokalnych organizacji humanitarnych. Ten po jakimś czasie zabiera swojego gościa w dalszą drogę w kierunku małej wioski Khanke.

Jak mogę wam pomóc?

Przez najbliższych kilka dni Bartek poznaje sytuację poszkodowanych w wyniku wojny ludzi. Najgorzej mają się Jazydzi - mniejszość religijna, którą bojownicy ISIS wzięli na swój główny cel. Napadali na ich wioski, mordowali mężczyzn i porywali kobiety, aby robić z nich niewolnice seksualne. Ci, którym udało się uciec, rozpierzchli się po Kurdystanie, albo trafili do obozów. Jeden z nich mieści się pod wioska Khanke. To zbieranina ciasno upchanych, beżowych namiotów. Niektóre, te bardziej luksusowe, mają podmurówkę z szarych pustaków albo klimatyzator. W zimie nie dają dostatecznej ochrony przed chłodem, latem trudno w nich wytrzymać w 50 stopniowym upale. W środku nie ma mebli, śpi się na gołych materacach. Woda jest dostępna we wspólnych kranach.

To właśnie tu mieszka dwudziestotrzyletnia Nahida. Była w niewoli ISIS przez 14 miesięcy. Porywacze gwałcili ją, bili i poniżali. Jako „czcicielka szatana” była dla nich przedmiotem, a nie istotą ludzką. Nadludzkim wysiłkiem bliższych i dalszych krewnych udało się uciułać pieniądze na okup. Nahida wróciła do domu, ale nie do normalności. Nie potrafi odnaleźć się w obozie. Ciągle płacze. Nie wie, co ma ze sobą robić, brak jej sił i nadziei. Najchętniej wcale nie wychodziłaby z namiotu. Nieustannie drapie nangarstek, na którym widać bliznę po cięciu.

- Jestem mężczyzną, więc nie ulegam łatwo emocjom, a już na pewno nie płaczę. Ale gdy wyszedłem przed namiot, poczułem wściekłość. Nie byłem w stanie nic powiedzieć. Żółć cofnęła  mi się z żołądka do ust. Zacisnąłem pięści i usiłowałem odzyskać kontrolę nad sobą - opowiada emerytowany wojskowy.

Takich historii wysłuchał jeszcze bardzo wiele.