Wszystkie kobiety Adama Mickiewicza. Ile serc złamał nasz wieszcz narodowy?

Pierwsze kobiety w życiu wieszcza – skandale, przygody miłosne i wielkie uczucia

Maryla Wereszczakówna – miłość platoniczna?

Pierwszą poważną miłością w życiu Adama Mickiewicza była jego rówieśnica Maryla Wereszczakówna, wywodząca się z zamożnej i wpływowej szlachty litewskiej. Po raz pierwszy Mickiewicz ujrzał Marylę na wakacjach w sierpniu 1820 roku w miejscowości Tuhanowicze. Miał wtedy 22 lata i od kilkunastu miesięcy uczył w gimnazjum w Kownie, gdzie ledwo wiązał koniec z końcem. Maryla, chociaż nie była boginią piękności, przypadła niemal od razu do gustu wieszcza polskiego, który szczególnie cenił jej wykształcenie i obeznanie w literaturze.

Pobyt poety w Tuhanowiczach trwał dwa tygodnie. Przez ten czas Maryla i Adam odbyli wiele spacerów i wspólnych rozmów. Do romansu jednak chyba nie doszło. Maryla była wtedy już zaręczona z hrabią Wawrzyńcem Puttkamerem, za którego wyszła za mąż niedługo po wyjeździe Mickiewicza z wakacji.

Małżeństwo z Puttkamerem nie było chyba udane. Pani Puttkamerowa wyraźnie nudziła się przy boku hrabiego, który nie miał dodatkowo dla niej czasu. Wszystko zmieniło się, gdy ponownie w pobliżu Maryli zakręcił się Mickiewicz, w którym najzwyczajniej w świecie się zakochała. Mickiewicz szczerze odwzajemnił to uczucie. Para prowadziła ożywioną korespondencję. W procederze tym pośredniczył serdeczny przyjaciel wieszcza polskiego, Tomasz Zan, który przepisywał listy kochanków i umiejętnie wkomponowywał je we własną korespondencję. Jak stąd widać, Mickiewicz zwracał się do swojej kochanki w bardzo oryginalny sposób. Do dziś pozostanie tajemnicą, kto wpadł na ten pomysł, którego wykrycie stało się możliwe dopiero po wielu latach.

Według niektórych autorów, owocem romansu kochanków była córeczka Ewelina, która zmarła w dzieciństwie. Nie ma jednak na potwierdzenie tego domysłu odpowiednich świadectw źródłowych. Jedno jest natomiast pewne w chwili obecnej – świetnie zapowiadająca się znajomość skończyła się już po kilku latach, zerwał ją zaś sam Mickiewicz!

Przygody miłosne z Karoliną Kowalską

Adam Mickiewicz w młodości poznał również Karolinę Kowalską, z którą miał przelotny romans. Wybranka poety była mężatką. Kochankowie spotykali się ze sobą w domu Karoliny (w Kownie), w którym notorycznie nie było jej męża, który jako lekarz musiał często wyjeżdżać do pacjentów. Para miała więc sporo czasu dla siebie.

O związku Adama i Karoliny wiedzieli chyba wszyscy, tylko nie Józef Kowalski, mąż zdradzającej niewiasty. Z czasem jednak Józef zaczął coś podejrzewać. O romansie jej żony doniósł mu pewien szambelan, który nie mógł znieść tego, iż Karolina odrzuciła jego zaloty. W efekcie wybuchł poważny skandal. Na całe szczęście kochankom udało się z niego jakoś wykaraskać. Od tego czasu Mickiewicz zaczął coraz rzadziej widywać się z panią Kowalską.

Adama i Karoliny nie połączyły jakieś wielkie uczucia. Cały związek rozpadł się niczym domek z kart, po tym jak literat poznał Marylę Wereszczakównę, która poważnie zawróciła mu w głowie. Jeśli szukasz więcej informacji, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o sławnych pisarzach.

Kolejne kobiety Adama Mickiewicza

Kochanki poznane za granicą

Po rozstaniu z Marylą Adam Mickiewicz jeszcze kilkukrotnie się zakochiwał. Żył wszak w specyficznej epoce, w której ponad rozsądkiem i rozwagą dominowały uczucia. W 1827 roku kochliwy poeta, bawiąc w Moskwie, zadurzył się w pięknej 19-letniej dziewczynie Karolinie Jaenisch. Kobieta była bardzo inteligentna. Postanowił się nawet z nią ożenić. W ostatnim jednak momencie wycofał się ze swych planów. Ponoć od ożenku odstręczały go charakterologiczne przywary Karoliny, która bardzo łatwo wpadała w histerię.

W Moskwie Adam Mickiewicz poznał także Zinaidę Wołkońską, bardzo utalentowaną kobietę. Według biografów Mickiewicza, wieszcza łączył z urodziwą Rosjanką co najmniej flirt. Dama – jak się przypuszcza – nie dała się oczarować zalotnikowi.

Swój pobyt w Rosji Mickiewicz uwieńczył również romansem z pianistką Marią Szymanowską, matką późniejszej jego żony – Celiny. O wiele poważniejszy związek łączył natomiast Mickiewicza z Karoliną Sobańską. Początkowo był to zwykły romans, który z czasem przerodził się w prawdziwą przyjaźń. Karolina była agentką, dekonspirującą wywrotowców, działających na terytorium Imperium. Koniec związku nastąpił w 1829 roku, kiedy wieszcz polski udał się do Niemiec.

Kolejną przygodę miłosną Adam Mickiewicz przeżył z Konstancją Łubieńską, mężatką. W 1831 roku Mickiewicz trzymał do chrztu córkę Konstancji – Marię Teklę. Wkrótce potem Łubieńska zakochała się po uszy w poecie, dla którego była nawet w stanie porzucić życie rodzinne. Z czasem mężatka oprzytomniała i zarzuciła swoje zamiary. Nie zapomniała jednak o Mickiewiczu, który przeprowadził się do Paryża. Regularnie pisała do niego listy i wpłacała na jego konto pieniądze.

Nieszczęśliwe małżeństwo?

W 1834 roku nastąpiła poważna zmiana w życiu mającego już ponad 30 lat Adama Mickiewicza, który postanowił się ożenić. Jego wybranką została Celina Szymanowska. Ich ślub odbył się w Paryżu.

Pierwsze lata małżeństwa nie zapowiadały mającej później nadejść katastrofy. Celina urodziła mężowi aż sześcioro dzieci, czterech synów (Władysława, Józefa, Aleksandra i Jana) oraz dwie córki (Marię i Helenę). Niemal od samego początku małżonkowie borykali się z kłopotami finansowymi. By im zaradzić, Mickiewicz stara się o dodatkową pracę, na lewo i prawo pożycza pieniądze od przyjaciół. Słowem, ima się każdej sposobności, aby zapewnić rozrastającej się rodzinie godne warunki życia.

Gdyby tego było mało, na rodzinę Mickiewiczów spadają jak grom z jasnego nieba kolejne przykrości, w tym choroba psychiczna Celiny. W obłęd żona Adama popadła po urodzeniu drugiego dziecka. Historycy na różne sposoby próbowali tłumaczyć zaburzenia psychiczne Celiny. Według niektórych z nich, chorobę wywołała kolejna miłość w życiu kochliwego męża, który związał się z Ksawerą Deybel, mieszkającą z Mickiewiczami pod jednym dachem przez kilka ładnych lat. Uważa się, iż Katarzyna obdarzyła Mickiewicza dwójką dzieci. Jeśli w tych spostrzeżeniach kryje się choć ułamek prawdy, to nietrudno zrozumieć postawę Celiny, która nie mogła wytrzymać psychicznie całej tej trudnej sytuacji.