Benito Mussolini

Historia oceniła Benito Mussoliniego jednoznacznie negatywnie jako dyktatora, wspólnika Hitlera i twórcę faszyzmu. Dowiedz się jak Mussolini, zwany Duce, doszedł do władzy i jak ją sprawował oraz w jaki sposób poniósł śmierć. Poznaj jego życiorys i ciekawostki z jego życia.

Benito Mussolini - faszyzm i dojście do władzy

Życiorys Benito Mussoliniego

Benito Mussolini urodził się w 1883 roku w rodzinie aktywisty socjalistycznego i katolickiej nauczycielki. W młodości imał się różnych zawodów i szlifował swoje poglądy socjalistyczne. Pisał artykuły do gazet i wkrótce doceniono go jako zdolnego dziennikarza i doskonałego mówcę. Powierzono mu redagowanie socjalistycznej gazety, na której łamach nawoływał do rewolucji socjalistycznej i sprzeciwiał się wojnie włosko-tureckiej o Libię. Został z tego powodu aresztowany i to przyniosło mu popularność.

Przed I wojną został redaktorem socjalistycznej gazety Avanti. Jednak wbrew polityce partii socjalistycznej nawoływał do przystąpienia Włoch do wojny po stronie ententy. Istnieją podejrzenia, że był opłacany przez rząd francuski za prowojenne artykuły. Za te działania Mussolini został usunięty ze stanowiska redaktora i wyrzucony z partii. Założył wtedy własne pismo. Walczył też w wojnie, lecz został poważnie ranny i po wielu operacjach zwolniono go do domu.

Mussolini i faszyzm

Nazwa faszyzmu pochodzi od słowa fasces, które w starożytnym Rzymie oznaczało wiązki rózg z zatkniętym w nie toporem. Była to oznaka władzy liktorów, czyli ochroniarzy rzymskich urzędników. W XX-wiecznym włoskim słowo fascio oznaczało także związek. Nazywano tak organizacje kombatanckie i związkowe, które powstały po I wojnie światowej.

Za twórcę faszyzmu uważa się Benito Mussoliniego, który w 1919 roku utworzył organizację zrzeszającą mniejsze związki włoskich kombatantów. Jego organizacja nosiła nazwę Fasci Italiani di Combattimento, która dała początek nazwie ruchu faszystowskiego. Ruch faszystowski we Włoszech stosował terror, zaś bojówki rozprawiały się na ulicach z działaczami robotniczymi. Jednak doktryna polityczna włoskiego faszyzmu znacznie różni się od niemieckiego nazizmu i komunistycznej dyktatury proletariatu. Terror faszystów skierowany był przeciw socjalistom, komunistom i przeciwnikom politycznym, nie zaś przeciw innym narodom, rasom czy własnemu narodowi. Obecnie pojęcie faszyzmu zostało znacznie rozmyte, szczególnie z powodu używania tego słowa jako inwektywy.

El Duce - władza i terror

W 1919 roku Mussolini bezskutecznie startował w wyborach. Wówczas ogromną popularność zdobyli socjaliści, którzy przejmowali majątki ziemskie i fabryki. Ludzie nie należący do partii byli szykanowania i nie mogli znaleźć pracy. Rządy socjalistów wywoływały bójki na ulicach i ciągłe strajki. W tej sytuacji niezadowoleni zwrócili się do faszystów. Również właściciele ziemscy i przedsiębiorcy, którzy nie mogli liczyć na pomoc rządu, szukali pomocy u faszystów. Bojówkarze Mussoliniego zyskiwali popularność jako obrona przed socjalistami, zaś Mussolini otrzymywał wsparcie, także finansowe, od przedsiębiorców.

Faszyści zwalczali ruch robotniczy i socjalistyczny, a w latach 1919 - 22 dochodziło do regularnych bitew między bojówkarzami. W 1921 roku faszyści uzyskali 7% mandatów w parlamencie, zaś Mussolini utworzył Narodową Partię Faszystowską.

Król Wiktor Emanuel II popierał Mussoliniego i po zorganizowaniu przez niego tzw. marszu czarnych koszul, powierzył mu tekę premiera. Popularność wodza oraz terror faszystowskich bojówek sprawiły, że Mussolini powoli uzyskał pełnię władzy. Jego polityka opierała się na prywatyzacji, robotach publicznych i wspieraniem przemysłu. Działania te znacznie poprawiły gospodarkę Włoch i zyskały Mussoliniemu ogromne poparcie.

Już w czasie marszu na Rzym w 1922 roku pojawił się tytuł Duce. Słowo to oznacza wódz i wywodzi się z łacińskiego dux. Duce zyskiwał popularność również dlatego, że obiecywał on Włochom odtworzenie Imperium Rzymskiego.

Przed II wojną światową Włochy zdobyły Abisynię, gdzie dopuścili się znacznych zbrodni wojennych. W tym czasie doszło również do porozumienia Mussoliniego z generałem Franco i z Hitlerem.

II wojna światowa i śmierć Duce

Duce popierał Hitlera, jednak zdawał sobie sprawę, że Włochy nie udźwigną wojny. W 1940 roku uznał, że Anglia i Francja są na przegranej pozycji i wypowiedział im wojnę licząc, że stanie po stronie zwycięzców. Wygłosił wówczas płomienne przemówienie do narodu.

Przez 3 lata wojska włoskie próbowały działać w Grecji, Jugosławii i Afryce północnej, jednak ponosiły same klęski, w rezultacie czego Duce stracił popularność i poparcie współpracowników. Duce został aresztowany, zaś nowy rząd ogłosił zawieszenie broni z aliantami, a następnie wypowiedział wojnę Niemcom.

Niemcy zajęli północne Włochy, odbili i uwolnili Mussoliniego i powierzyli mu rządy marionetkowego republiki utworzonej na okupowanych terenach. Rząd włoski skazał Duce zaocznie na śmierć, zaś na terenach republiki powstał silny ruch oporu.

W 1945 roku Mussolini widząc zbliżającą się klęskę zamierzał uciec do Szwajcarii. Jednak niemiecki konwój, z którym podróżował w przebraniu, został zatrzymany. Mussoliniego rozpoznano i aresztowany. Ostatecznie Duce i jego kochanka Clara Petacci zostali rozstrzelani. Ich ciała powieszono za nogi na placu Mediolanu, na dowód, że Duce nie żyje.

Rodzina i ciekawostki z życia

Mussolini był dyktatorem, którego historia oceniła negatywnie. Jednak warto poznać ciekawostki z jego życia. Co ciekawe wielu ludzi we Włoszech dobrze wspomina rządy Duce, kiedy to pociągi przyjeżdżały punktualnie.

Mussolini ożenił się ze swoją długoletnią konkubiną Rachele Guidi, z którą miał 5 dzieci. Istnieją podejrzenia, że był bigamistą, gdyż wcześniej był żonaty z inną kobietą, z którą miał syna. Aby nie doszło do skandalu, Duce po dojściu do władzy, zamknął swoją pierwszą żonę w zakładzie dla obłąkanych, gdzie zmarła.

Mussolini był kobieciarzem, lecz pogardzał kobietami i traktował je instrumentalnie i brutalnie. Podejrzewa się, że jeszcze w młodości zaraził się syfilisem od prostytutki. Mussolini chwalił się, że miał w życiu ogromną ilość kobiet. Odczuwał chorobliwą potrzebę uprawiania seksu. Najpierw brał kobiety siłą. Potem władza sprawiła, że lgnęły do niego i czekały godzinami na przyjęcie w jego gabinecie. Miał też długoletnie kochanki, który stawały się jego doradczyniami. Miłość wyznawał tylko żonie, która z powodu dzieci cierpliwie znosiła jego wybryki.